شهرهای جدید و مسکن
سیاست شهرهای جدید در جهان و ایران به حدود یک قرن قبل باز می گردد. در زمان پیدایش اولین باغ شهرها ( هسته اولیه نظریه شهر های جدید توسط (ابنزر هوارد)، تأمین مسکن ویلایی ، اهداف و الگوهای اولیه را شامل می شد. سپس تأمین مسکن نیاز های حاصل از توسعه صنعتی، ساماندهی فضای ملی، تمرکز زدایی جمعیتی و اقتصادی و حل مشکلات مسکن اقشار کم درآمد از جمله برنامه های بعدی سیاست شهر های جدید جهان گردید. با این حال ، اجرای سیاست با ناکامی های فراوانی مواجه گردید. شکست سیاست شهرهای جدید در کشور لهستان، مجارستان، امریکای لاتین و مصر از آن جمله اند. در برزیل باعث رواج زاغه نشینی ، در اردن حل تنها ۳ درصد مشکل مسکن، در هند و افریقا عدم تطابق با سنت فرهنگ و به عنوان کالای لوکس و پرهزینه بودن و در کره تبدیل به خوابگاه از تجربیات منفی شهرهای جدید بوده است.
اما سابقه احداث شهرهای جدید در ایران به مفهوم امروزی حدود ۳ دهه اخیر می باشد. این سیاست از سال ۱۳۶۴ و در راستای توسعه شهری و عمدتاً در جهت مقابله با مسائل و مشکلات شهرهای بزرگ مطرح گردیده است. در قالب اهداف کلی احداث شهرهای جدید در ایران، حل مشکل تأمین مسکن، خدمات و تأسیسات و تجهیزات شهری و نیز مهار رشد قیمت زمین و مسکن از جمله ضروریات ایجاد آنها بوده است.
در تبیین مقوله تأمین مسکن در شهر های جدید و ارتباط آن با برنامه های مسکن شهر مادر و قرار گیری آنها در فرآیند برنامه ریزی مسکن منطقه ، به جز تعیین سهمیه ای برای تولید مسکن شهر های جدید در قالب برنامه های ۵ ساله، ارتباط منطقی و تعریف شده ای دیده نمی شود.
از جمله دلایل این مسئله فقدان مدیریت یکپارچه در امر برنامه ریزی تأمین مسکن و زمین در شهرهای جدید و شهرهای مادر است. شرکت عمران شهرهای جدید به عنوان یک نهاد مستقل سیاستهای خاص خود را پیش برده است، سازمان ملی زمین و مسکن ارتباط تعریف شده با شهرهای جدید نداشته و بخش خصوصی نیز در راستای اهداف خود اقدام می کند.
مباحث آموزشی شهرسازی | کارشناسی ارشد شهرسازی | برنامه ریزی شهری | طراحی شهری | مسکن | مسکن و توسعه شهری
منبع: جزوه مباحث عمومی شهرسازی ایران کیمیا فکر بزرگ
انتشار مطلب ” شهر های جدید و مسکن ” با ذکر منبع بلامانع است
دیدگاهتان را بنویسید