ارزیابی کمی و کیفی کاربری های شهری با تاکید بر نظام توزیع و الگوی همجواری | مطالعه موردی ناحیه یک شهر گرگان
برنامه ریزی کاربری اراضی شهری، هسته اصلی نظام برنامه ریزی شهری است. هدف از برنامه ریزی کاربری اراضی، پیشنهاد آرایش فضایی و نظم مکانی مناسب برای کاربری ها و فعالیت های شهری، به ویژه در شهرهایی است که کاربری ها ترکیب و تنوع زیادی دارند. دستیابی به این هدف، نیازمند درک چگونگی تخصیص فضا و توزیع زمین میان کاربر ها است که با روش های ارزیابی کمی و کیفی کاربری ها امکان پذیر است.
ناحیه یک شهر گرگان، یکی از نواحی خاص شهری است که تنوع و ترکیب چشمگیری از کاربری ها را در محدوده خود فراهم آورده است. این کاربری ها در وضع موجود از نظر نظام توزیع و الگوی همجواری، هماهنگی چندانی با معیارهای برنامه ریزی شهری ندارد و کیفیت زندگی شهری در سطح ناحیه را تحت تاثیر قرار داده است.
این مقاله با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از روش های ارزیابی کمی و کیفی، یعنی استاندارد سرانه ها، روش نزدیکترین مجاورت RN، ماتریس سازگاری و امتیازدهی بر پایه روش موقعیت یابی مکانی به تحلیل نظام توزیع و الگوی همجواری کاربری ها می پردازد.
نتایج حاصل از این پژوهش، بیانگر کمبود سرانه کاربری های خدمات رسان، وجود ناسازگاری به ویژه در همجواری با کاربری های مسکونی و آموزشی و بی نظمی در الگوی توزیع کاربری ها در سطح ناحیه است.
دیدگاهتان را بنویسید