حلبی آبادها
در فرهنگ اربانیسم یک حلبی آباد، مجوعهای از سکونت گاههای غیر بهداشتی را در بر می گیرد که ساکنان آن با جامعه ملی ارتباط ندارند. کلمه فرانسوی حلبی آباد [۱] (بیدون ویل) قبل از جنگ جهانی دوم برای ساختمان هایی بکار می رفت که سقف آنها از قوطی های نفت پوشش داده می شد و عمدتاً مورد استفاده روستائییان مراکشی بود که در جستجوی کار به کازابلانکا [۲] (دارالبیضاء) آمده بودند.
حلبی آباد پدیده ای تقریباً عادی و ثابت در اطراف شهر است، همانطور که حومه یک پدیده موقت به دلایل سیاسی و اقتصادی می باشد.
در ایران حلبی آباد مکان دائمی فقرا بوده است، زیرا صاحب خانه ای نیستند و در کپرها زندگی می کند. در حالیکه، ساکنان حومه ها می توانند غنی باشند و در خانه ها زندگی کنند، اگر جه ممکن است خانه ها استاندارد نباشد. در ارتباط با حیات اقتصادی، ساکنان حلبی آبادها در شهرها کار می کنند، خصوصاً در بخش ساختمان سازی شاغل هستند یا به خرید و روش سیگار و مواد مخدر اقدام می نمایند.
حلبی آباد، نتیجه کاربری اراضی نابرابر بین بخش های مختلف شهری است که به صورت مختلف زمین ها را در خارج از محدوده ها در اشغال خود دارند.
جمعیت حلبی آبادها، اغلب غیر قابل محاسبه است، ولی تراکم جمعیت از شاخص های اصلی آن بشمار می رود. مصالح ساختمانی این جمعیت ها شامل، ابزارها، فلزات و کارتن های قدیمی است و ساکنان آنها نیز از جوانانی تشکیل می شوند که عمدتاً درگیر خرید و فروش مواد مخدر و سیاهکاری هستند. ویژگی کلی حلبی آبادها را می توان در سکونت های دسته جمعی و متراکم، مقررات، همبستگی و فرهنگ خاص آنها یافت که نمونه های آن در حلبی آبادهای برزیل یافت می شوند.
[۱] Bidonviile
[۲] Casablanca
مباحث آموزشی شهرسازی | کارشناسی ارشد شهرسازی | برنامه ریزی شهری | طراحی شهری
منبع: جزوه مباحث عمومی شهرسازی ایران کیمیا فکر بزرگ
انتشار مقاله باز ذکر منبع و دادن لینک بلامانع است.
دیدگاهتان را بنویسید