ناحیه ای برای زندگی | نظریه ایده بلوک های بزرگ مسکونی | کلارنس اشتاین
کلارنس اشتاین در سال ۱۹۰۰ طرح قطعه بندی بزرگ را پیشنهاد کرد. این طرح عبارت است از ایجاد قطعات با ابعاد بزرگ که در داخل آن ها فقط راه های بن بست پیش بینی می شود. در داخل این قطعات بزرگ، شبکه ای از پیاده روها برای وصول به ساختمان ها احداث می شود و به این ترتیب خانه ها در معرض ناراحتی های ناشی از سر و صدا و حرکت اتومبیل ها قرار نمی گیرد. طرح سنترال پارک (Central Park) در نیویورک روی این اصول تهیه شد و شهر رادبرن در نیوجرسی (NewJersy) و شهرهای جدید انگلستان که بلافاصله بعد از جنگ ساخته شد از این اصول پیروی کردند. در این شهرها راه های پیاده از سواره روها کاملاً مجزاست و در داخل قطعات بزرگ اتومبیل ها حرکت نمی کنند.
مشخصات کلی برای زندگی جمعیت ساکن در این محله مسکونی به قرار زیرند
- محدوده مدرسه ابتدایی و پارکهای جنبی آن حدود نیم مایل و به صورت پیاده است.
- خیابان های اصلی در اطراف واحد همسایگی ایجاد شده و آن را دور می زند.
- بخش های جداگانه مسکونی و غیر مسکونی در داخل به وجود می آید.
- جمعیت به اندازه ای گسترده باشد که خدمات مدرسه ابتدایی را تأمین می سازد.
- بعضی از فروشگاه ها و خدمات محله ای در نقاط مختلف محله به وجود آید.
- مدرسه ابتدایی به همراه یک مرکز خرید کوچک برای نیازمندی های روزانه در نزدیکی مدرسه ایجاد شود.
- غالب خیابان های مسکونی بهتر است به صورت بن بست به وجود آیند.
یک گروه متشکل از سه واحد همسایگی بوسیله یک دبیرستان و یک یا دو مرکز تجاری و فضایی که به وسیله عبور پیاده به وجود آید، بین مراکز مسکونی و این تأسیسات قائل شده و فاصله آن حداکثر تا این مرکز یک مایل باشد.
مباحث آموزشی شهرسازی | کارشناسی ارشد شهرسازی | برنامه ریزی شهری | سیر اندیشه ها در شهرسازی | طراحی شهری
منبع: جزوه سیر اندیشه ها در شهرسازی
انتشار مقاله ناحیه ای برای زندگی | نظریه ایده بلوک های بزرگ مسکونی | طرح کلارنس اشتاین با ذکر منبع بلامانع است.
دیدگاهتان را بنویسید