سنجش قابلیت به کارگیری رهیافت نظری ” برنامه ریزی پویش مختلط ” در سیستم برنامه ریزی توسعه شهری ایران
تحقق پذیری پائین و نا کارآمدی برنامه های توسعه شهری دهه های گذشته ایران، مبتنی بر رهیافت های سنتی جامع، و روی آوردن تصمیم گیرندگان به رهیافت عملیاتی محافظه کارانه اندک افزا لزوم تفکر در مورد تغییر رویکردهای تهیه برنامه در ایران با نیت رفع کاستی های این دو الگو واره را آشکار ساخته است. از سویی هم سازی رهیافت های سنتی جامع با الزامات زمینهای و ساختار سیستم اقتصاد سیاسی ایران رد یک باره این رهیافت را نا ممکن می سازد و از سوی دیگر بسندگی اندک افزایی به حفظ وضع موجود، درمان گری و نه توسعه و پیشرفت و هم چنین نیاز به محیط های پایدار چند گانه پذیرش یک سویه این رهیافت را، برخلاف نزدیکی بیش تر آن به اجرا، نامناسب می سازد؛
پرسش اساسی این استکه با آشکارشدن ضرورت پالایش دیدگاه های نظری و روش شناسی برنامه ریزی، با تاکید بر الزامات زمینه ای، قیود محیطی و مسئله های برنامه ریزی و هم چنین اتصال بیش تر برنامه ها به عرصه های عملیاتی، پذیرش چه راهکاری از کارآمدی لازم برخوردارخواهد بود؟
در این رابطه پژوهش پیش رو به شیوه ای توصیفی-تحلیلی درصدد پاسخ گویی به این پرسش برآمده است که آیا سامان دهی التقاط نظری پیش گفته در قالب رهیافت های ترکیبی از سودمندی لازم برخوردارخواهد بود. بر این اساس، هدف اصلی پژوهش به سنجش قابلیت به کارگیری رهیافت ترکیبی “پویش مختلط” در پاسخ گویی به مسئله های خاص سیستم برنامه ریزی ایران اختصاص یافته است.
دستیابی به اینهدف در گام نخست از طریق شناسایی توانمندی ها و الزامات درونی و بیرونی اثرگذار بر اجرای صحیح این رهیافت به روش “فراتحلیل” (به عنوان معیاری مهم برای بازنگری در پیشینه پژوهشی و تلخیص پیکره دانشی موجود) میسر شده است.
در نهایت و درگام دوم ازطریق برابر همنهاد الزامات و امکانات رهیافت پویش مختلط با نیازها و مسائل سیستم برنامه ریزی ایران و تبیین میزان هم سازی این دو، مناسبت رهیافت برنامه ریزی پویش مختلط برحسب توان برآورده ساختن نیازهای برنامه ریزی توسعه شهر در ایران مورد سنجش قرار گرفته است؛
نیازسنجی سیستم برنامه ریزی توسعه شهری ایران در قالب شناسایی وضعیت درونی و تشخیص قیود و الزامات محیطی وارد بر آن و انطباق آن با امکانات و الزامات اثر گذار بر اجرای صحیح الگو واره پویش مختلط در این پژوهش گویای مناسبت و توانمندی نسبی به کارگیری رهیافت برنامه ریزی مختلط به عنوان رهیافت جایگزین در سیستم برنامه ریزی توسعه شهر در ایران است.
دیدگاهتان را بنویسید