سنجه های پیاده پذیری | نقش پیاده راه سازی در بهبود حس مکان
این مقاله، ارتباط میان پیاده راه سازی و حس مکان را می سنجد. پرسش اصلی این است که چگونه می توان برای ارزیابی گذر، شاخص ها و معیارهایی بر پایۀ توان دریافت پیاده به کار گرفت؟
روش این پژوهش، کیفی و توصیفی است. نخست، بن مایه های پیاده راه سازی و حس مکان از نوشتارهای مربوط به طراحی شهری استخراج شده است؛ سپس مبانی پیاده راه سازی بر پایۀ جنبه های حس مکان، رده بندی شده و معیارهایی برای بهبودبخشی حس مکان با کمک پیاده راه سازی تعیین شده است.
یافتۀ اصلی این نوشتار، این است که رابطۀ مستقیمی میان پیاده راه سازی و حس مکان برقرار است. سنجش پیاده راه ها از سه جنبۀ کالبدی (بوم شناختی، فضایی، ریخت شناسانه، زمینه ای، بصری)، ذهنی (دریافتی) و رفتاری (اجتماعی، کارکردی و گزینشی) «مکان» با معیارهای دقیق قابل انجام است.
در پژوهش پیش رو برخی از این معیارها به این صورت به دست آمده اند: پوشش طبیعی، تنوع و مرزبندی فضایی، اندازه ها، شیوۀ آمیختگی بدنه ها با گذر، تنوع بصری، یادمان ها و دریافت های غیر بصری، آرامش و آسایش، تعامل مردمی، کاربری ها و شیوۀ دسترسی به آنها.
با این معیارهای کیفی می توان به ارزیابی پیاده راه های موجود در شهرها پرداخت. ارزیابی حس مکان با این معیارها برای فضاهای دیگر نیز قابل به کارگیری است. پیاده راه سازی درست، برنامه ریزی شده و گام به گام می تواند حس مکان را در شهرها و سکونتگاهها بهبود بخشد.
دیدگاهتان را بنویسید